ผมเผลอเดินตามเธอไปจนลงรถไฟฟ้าผิดสถานี…
ไม่ใช่ความคิดของใคร
ไม่ใช่ของผม
และ…ไม่ใช่ของเธอ
ถ้าจะโทษ คงโทษได้แค่เพียงว่า
เป็นความผิดของเสื้อชั้นในสีแดงตัวนั้น…
แรงดึงดูดประหลาดที่ประสมกลมกลืนระหว่างเสื้อชั้นในสีแดง
และ ชุดนักศึกษาตัวเล็กนั้นมันช่างยากจะต่อต้าน
เย้ายวนอย่างประหลาด
และผิดกาละเทศะอย่างไร้ทางให้อภัย
แต่ผมให้อภัยกับความผิดปกติที่เย้ายวนนั้น
การไม่ลงตัวที่แปลกประหลาด และผิดกาละเทศะอย่างเป็นที่สุด
มันทำให้ผมเดินตามจนต้องลงสถานีรถไฟฟ้าผิด
ย้อนเวลากลับไปเมื่อสัก 15 นาทีที่แล้ว…
ประตูรถไฟฟ้าที่สถานีทองหล่อทำให้ผมได้พบกับเธอ
ด้วยจำนวนคนที่เบียเสียดยัดเยียดราวเม็ดข้าวเหนียวในกระบอกไม้ไผ่
ดูอึดอัดแนบแน่นเหมือนน้ำกะทิข้นๆที่ถูกราดจนชุ่มเม็ดข้าวเหนียวในกระบอกข้าวหลาม
เราเป็นเม็ดข้าวที่อยู่ติดกัน…
ด้วยความสูงระดับเกินปกติของคนในสยามประเทศ
183 เซนติเมตร เป็นระยะทางจากพื้นถึงสุดขอบหัวของผม
มันทำให้ผมมีมุมมองบางอย่างที่ทำให้ผู้ชายสูง 160 ต้องอิจฉา
ด้วยความสูงเฉลี่ยของหญิงไทยที่มักจะไม่เกิน 160 เซนติเมตร
มันทำให้เกิดมุมมอง 45 องศา ระหว่างสายตาของผม กับขอบเสื้อของท่านสุภาพสตรี…
ถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจ
มันก็ทำให้ผมเห็นภาพที่เหมือนว่า
มีผู้หญิงมาก้มเก็บของอยู่ต่อหน้าผมตลอดเวลา
และพอดี…
วันนี้
ดันมีผู้หญิงที่ใส่ชั้นในสีแดง
เหมือนกับเธออยากประกาศให้ผมรู้ว่าพรุ่งนี้เป็นวาเลนไทน์
มายืนยั่วสายตาของผมอยู่ตรงนี้
ผมจึงต้องทำบาปอย่างไม่ตั้งใจ
สายตาผมเลยไม่อาจ ลด ละ เลิก แลมอง
สิ่งที่ต่อต้านศีลธรรมที่อยู่ตรงหน้านี้
ศีลธรรมไม่เคยต่อต้านสีขาว สีแดง และสีชมพูได้
ด้วยความที่เป็นคนหัวโบราณเป็นบางครา
ในฐานะรุ่นพี่ที่มีชีวิตอยู่มายาวกว่า
ผมอยากเดินไปบอกน้องเขาว่า
แต่งตัวแบบนี้มันอาจจะทำให้น้องเขาลงหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์ในวันพรุ่งนี้
ในสภาพที่ไม่มีชีวิต และไม่มีกระโปรง
แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนไทยและรักสงบ
ผมเลยคิดว่าไม่ใช่เรื่องของผมที่จะพูด
ผมคงทำได้เพียงการปรามด้วยสายตา…
จนอารมณ์เผลอไผลไหลลงรถผิดสถานี
มารู้ตัวอีกทีน้องเขาก็เดินไหลไปที่ไหนก็ไม่รู้
แถมผมก็ยังต้องเสียเวลาเดินทางไปให้ถึงที่ที่ผมต้องไป
เสียเวลา เพราะสายตาพาไป
อย่างไรก็ตาม…
อย่างน้อยวันนี้ผมก็ไม่ได้เสียอะไรไปเปล่าๆ
เพราะผมได้วัตถุดิบไปนอนฝันหวามในคืนนี้ซะแล้ว…
Bangkokian's Space, Life is waiting. 