Just another WordPress.com site

A = Apple
B = Bluetooth
C = Core2
D = http://del.icio.us/
E = eMule
F = Facebook
G = Google
H = http://www.hit.ac.il
I = iPhone
J = Java
K = KaZaa
L = Linux
M = MSN
N = Napster
O = Office
P = Play Station
Q = QuickTime
R = RSS
S = Second Life
T = Tag
U = USB
V = Vista
W = Wikipedia
X = XP
Y = YouTube
Z = Zuma

มันเป็นเรื่องขำๆ เกี่ยวกับช่องว่างของวัยครับ พอดีเรื่องที่ผมได้มาจากอีเมล์ในวันนี้ มันดันไปสอดคล้องกับเรื่องที่ลงอยู่ใน blog ของ บริษัทผมที่คุณรันเจ้าของบริษัทเขียนเอาไว้ ลองอ่านได้ด้านล่างครับ

Looking through Their Eyes – โลกของคุณ กับโลกของเขา ไม่เหมือนกัน…

Author: niran

10.07.2008

วันนี้มีรุ่นน้องคนนึงของผม ส่ง MSN ถามผมมาเกี่ยวกับเรื่อง “เทป” นี่เป็นบทสนทนาแบบย่อๆ…

ไอ้รุ่นน้อง: “เอ่ออ พี่รัน วีดีโอเทป ก้อคือเทปป่ะ”
ผม: “media น่ะเป็นเทป แต่ต่างกันตรงบันทึกภาพหรือเสียงไง”
ไอ้รุ่นน้อง: “งงได้อีกพี่รัน…”
ผม: “วิดีโอเทป มันเป็นเทปที่บันทึกได้ทั้งภาพและเสียง ส่วนเทปมันบันทึกได้แค่เสียงอย่างเดียว”
ไอ้รุ่นน้อง: “แล้วไอ้เทปที่มันบันทึกแต่เสียงอย่างเดียว เรียกว่าไรอ๋อ”
ผม: “cassette tape…”
ไอ้รุ่นน้อง: “โอเค… get!!”
ผม: “เด็กสมัยนี้ ไม่รู้จักวิดีโอเทปจริงๆ อ่ะ..!?!?”
ไอ้รุ่นน้อง: “………….”
ผม: “&^*&%^(*#$@!”

แรกๆ ผมคิดในใจว่า ไอ้รุ่นน้องคนนี้มันบ๊องหรือเปล่าวะ ไม่รู้จักกระทั่งวิดีโอเทป… จนกระทั่งผมถามน้องออย มาร์เกตติ้งไฟแรงเพิ่งเรียนจบใหม่ๆ ของแมกซินคิวบ์ ก็ได้ความว่า เด็กสมัยใหม่ หลายๆ คนแทบไม่รู้จักวิดีโอเทปกันจริงๆ!! แล้วผมก็เริ่มนึกไปถึงเรื่องที่รุ่นน้องบางคนเคยแซวๆ ผมเรื่องเพลงเก่าๆ เค้าบอกว่า เกิดมาก็รู้จักแต่ Retrospect แล้ว… เบิร์ดกะฮาร์ดคือใคร เป็น สส. หรือเปล่า?

ในที่สุด ผมเริ่มสำเหนียกได้ว่า ระหว่างพวกเด็ก teenage รุ่นใหม่ (-teen คืออายุยังไม่ถึง 20 ปี) กับรุ่นวัยอย่างผม (20 ปลายๆ ถึง 30 ต้นๆ) ห่างกันแค่สิบปี แต่ว่า lifestyle ของคนสองกลุ่มนี้ห่างกันราวฟ้ากับเหว

เด็กรุ่นใหม่ไม่เคยรู้จักทีวี 5 ช่อง ไม่อินกับเบิร์ดธงชัย ไม่รู้จักเฉลียง ไม่เคยซื้อซีดีแผ่นละ 400 บาท ไม่เคยจับเทปคาสเซต ไม่เคยใช้เพจเจอร์ ไม่เคยนัดเจอเพื่อนโดยไม่มีโทรศัพท์มือถือ ไม่รู้จักการสอบเทียบ ไม่เคยใช้โมเด็ม 28.8 Kbps ไม่เคยฟังวิทยุรอบดึกตอนอ่านหนังสือก่อนสอบเอนทรานซ์ และไม่เคยอะไรๆ อีกต่างๆ นาๆ

ตลอดที่ผมทำงานมา ผมมีความเป็นห่วงในเรื่องช่องว่างระหว่างมนุษย์ดิจิตอล กับมนุษย์ธรรมดา (digital divide) หรืออีกนัยหนึ่ง ก็คือความแตกต่างระหว่างคนวัยทำงาน กับกลุ่มคนที่เริ่มเข้าสู่วัยกลางคน (ถึงวัยกลางคน) ว่าการที่จะ educate กลุ่มคนกลุ่มหลังใช้หันมาเรียนรู้และใช้งานเทคโนโลยี เป็นเรื่องที่ท้าทาย และน่าให้ความสนใจ

แต่ผมลืมมองตัวเอง…

หันกลับมาอีกที ตัวผมเองกลับมี digital divide กับกลุ่ม teenage ไปเรียบร้อยแล้ว

ปัญหาก็คือ lifestyle ที่โคตรแตกต่างกันของคนสองกลุ่มนี้คืออะไร?

เมื่อพฤติกรรมการใช้ชีวิตเปลี่ยนแปลงไปเพราะดิจิตอล คาแรกเตอร์ของวัยรุ่น จะเริ่มมีแนวโน้มปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมในโลกยุคนี้มากยิ่งขึ้น แต่นักการตลาดหลายคนซึ่งเป็นคนกลุ่มเดียวกับผม ยังคงมอง target group ของตัวเอง ด้วยสายตาของคนอายุ 30 และยังคงเชื่อว่า พฤติกรรมของกลุ่ม teenage ยังไม่แตกต่างจากกลุ่มของตนเองมากนัก

พฤติกรรมการใช้ชีวิต มีผลกระทบในทางจิตวิทยากับการตลาดอย่างไร?

ข้อแรก วัยรุ่น จะเป็นกลุ่มที่ปราณีตในการเลือกมากขึ้น (choosy) ความต้องการของวัยรุ่นจะหลากหลายมากขึ้น และต้องการใน “สิ่งที่ดีที่สุด” มากยิ่งขึ้น สาเหตุเนื่องมาจากข้อมูลมากมายมหาศาลในยุคปัจจุบัน เปิดทางเลือกให้กับผู้บริโภค ที่เลือกจะสนใจ (pay attention) ในสินค้าหรือบริการที่ตรงใจมากที่สุด สินค้า mass จะมียอดขายที่ไม่สูงเหมือนก่อน (ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดมากคือ ดนตรีในยุคก่อน จะได้รับความนิยมมาก และยาวนานกว่าดนตรีในยุคปัจจุบันแบบเทียบกันไม่ติด ถ้าไม่เชื่อ ลองเอาสถิติจาก Billboard มาดูได้) สินค้า niche จะมีบทบาทมากขึ้นในชีวิตประจำวัน

ข้อสอง วัยรุ่น มีแนวโน้มที่จะมีสังคมลดลง อันนี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างอันตราย แต่ก็แสดงให้เห็นชัดเจนถึง lifestyle ของวัยรุ่นบางกลุ่มที่สามารถมีชีวิตอยู่ในโลกส่วนตัวได้ โดยไม่รู้สึก “ขาด” การปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนในสังคม จะผ่านช่องทางดิจิตอลมากยิ่งขึ้น และผมเชื่อว่า ด้วยสภาพแวดล้อมที่เป็นรูปแบบนี้ (อิสรภาพทางการติดต่อสื่อสารด้วยต้นทุนที่ต่ำ) จะทำให้วัยรุ่นมีความเป็นส่วนตัวมากขึ้น และหวงแหนโลกส่วนตัวมากกว่าในอดีต

ข้อสาม ที่น่าสนใจมากๆ ก็คือ วัยรุ่นมีแนวโน้มที่จะมีความอดทนลดลง และคุณค่าของสินค้าที่อยู่ในมือเขาจะลดต่ำลงอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อก่อนตอนผมเป็นเด็ก เคยรอที่จะอ่านหนังสือการ์ตูนรายสัปดาห์อย่าง Zero หรือ Talent หลังจากอดทนมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ แต่ละวันอังคารตอนเย็น ผมและเพื่อนๆ จะรีบวิ่งออกจากโรงเรียนเพื่อซื้อหนังสือการ์ตูนที่ออกใหม่แกะซองกันอย่างกระตือรือล้น บางคนถึงกับยืนอ่านอยู่ตรงหน้าร้านการ์ตูนนั่นเลย

การอดทนรอคอยอะไรก็ตาม มันมักจะให้ความสุขเสมอ เมื่อเราได้รับผลตอบแทนจากความอดทน

ความสุขที่ได้มันมักจะเพิ่มเป็น double คุณค่าของสินค้าที่ตีค่าได้จากความสุขที่ได้รับนั้น มันก็เพิ่มเป็น double เช่นกัน

แต่ในยุคนี้ พวกวัยรุ่น ซึ่งไม่เคยอยู่ในโลกยุคแห่งการรอคอยอย่างเรา พวกเขาแทบไม่รู้จักคำว่า “รอ” แทบจะทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขาบริโภคในชีวิตประจำวัน สามารถหามาได้ โดยแทบไม่ต้องใช้การอดทน (torrent, iPod, ซีดีเถื่อน, music station online) ไม่ว่าจะเป็น ดนตรี, ภาพยนตร์, เกมส์, ข้อมูลข่าวสาร, การติดต่อสื่อสารประจำวัน

ตัวอย่างที่เห็นง่ายๆ ชัดเจน ก็คือ ในยุคเกมส์แฟมิคอม ยังไม่มีการก๊อปปี้กันด้วยต้นทุนที่ถูกเท่า Playstation สมัยนี้ เด็กในยุคนั้นจะมีความสุขกับเกมส์ๆ หนึ่งนานมาก เนื่องจากต้นทุนที่จะได้มาซึ่งเกมส์ๆ หนึ่งนั้นค่อนข้างสูง ทำให้คุณค่าของเกมส์มีมากขึ้นตามจำนวนเงินที่ได้จ่ายออกไป รวมถึงปริมาณเกมส์ที่เด็กแต่ละคนเป็นเจ้าของนั้นมีน้อยด้วยข้อจำกัดด้านงบประมาณ

เมื่อเปรียบเทียบกับยุค Playstation 3 (หรือ XBox หรือ Wii) พวกเราสามารถไปสะพานเหล็กซื้อเกมส์เจ๋งๆ ได้ในราคาไม่กี่สิบบาท!! หรือยิ่งกว่านั้น สำหรับคนที่อินเทอร์เนตเร็วๆ สามารถดาวน์โหลดเกมส์ Playstation 3 ทั้งเกมส์ผ่านทาง torrent โดยรอเพียงแค่ไม่เกิน 2 ชม.!! เร็วกว่าไปกลับสะพานเหล็ก และค่าใช้จ่ายมีเพียงค่าไฟเท่านั้น!!

ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น ก็คือ เด็กๆ จะมีเกมส์ของตัวเองอยู่เป็นปริมาณมหาศาล แล้วพวกเค้าจะทำอย่างไร กับเกมส์ที่ไม่ดึงดูดใจ ใน 10 นาทีแรกที่ลองเล่น…?

คำตอบของเด็กส่วนใหญ่ คือโยนทิ้งครับ…

โจทย์ของนักการตลาดยุคก่อน ก็คือ “ทำอย่างไร ให้เด็กเลือกที่จะหยิบเกมส์ของคุณ จากเกมส์ร้อยกว่าเกมส์ที่อยู่ตรงหน้า…?”

ในยุคนี้ โจทย์ที่เพิ่มมาอีกอย่างหนึ่ง ก็คือ “ทำอย่างไร ให้เค้าไม่โยนทิ้งไป แล้วเลือกเกมส์ใหม่ที่น่าสนใจเหมือนๆ กัน…?”

…………………………………………..

ในตอนที่แล้วผมฝากให้เป็นการบ้านสนุกๆ ให้เพื่อนๆลองนึกๆกันดูว่า… เราจะทำอย่างไรให้ลูกค้าได้รู้สึกเป็นส่วนหนึ่ง เป็นส่วนร่วม และได้รับการยอมรับในโลก Cyber แห่งนี้ วิธีการที่แต่ละองค์กรธุรกิจเลือกใช้มันก็มีมากมายขึ้นอยู่กับความคิดสร้างสรรค์ที่จะสร้างขึ้นมา ผมจะขอยกตัวอย่างกรณีศึกษาที่ผมพึ่งได้ศึกษามาจากนิตยสาร marketeer ฉบับล่าสุด ซึ่งผมเห็นว่ามันมีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เราคุยกันมาแรมเดือนแล้ว (ผู้เขียนอู้ไม่ยอมเขียนให้จบสักที –")

มาดูกรณีศึกษากันดีกว่า

Mommy Society (แก๊งค์แม่บ้านแก๊งค์เดิมกับตอนที่แล้ว)

ยังจำเรื่องราวของแก๊งค์แม่บ้านจาก blog ครั้งที่แล้วได้มั้ยครับ

"แกงค์แม่บ้านต้องนัดประชุมกันที่ตลาดหน้าปากซอยเพื่อซุบซิบเรื่องของแม่บ้านแกงค์อื่นๆ (บางครั้งก็แอบซุบซิบแม่บ้านในแกงค์เดียวกันประปราย) ซุบซิบเรื่องดารา ซุบซิบข่าวลือต่างๆ แต่แม่บ้านปี 2008 ไม่จำเป็นต้องออกไปที่ตลาดหน้าปากซอยเพื่อซุบซิบอีกแล้ว เพราะพวกเขาสามารถ online chat กับแม่บ้านคนอื่นๆได้ และก็สามารถไปอ่านคอลัมน์บีบสิวหัวช้างของซ้อเจ็ดเพื่ออัพเดทข่าวคราว (คาว) ดาราและเรื่องฉาวๆได้อีกพะเรอเกวียน"

ผมขอยกเอาตัวละครเดิมที่เคยเขียนเอาไว้มาใช้อีกครั้งนะครับ

ด้วยความร่วมมือของ Sprint – Mobile Phone Operator, Suave – ผลิตภัณฑ์เครื่องใช้ส่วนตัวของสตรี และ MINDSHARE ซึ่งเป็น Media Agencies ของทั้งสองบริษัท เนื่องด้วยว่าทั้งสองบริษัทมีความต้องการที่จะเจาะตลาดของกลุ่มแม่บ้าน ช่องทางที่ทั้งสองบริษัทเลือกมาใช้จึงเป็นช่องทางที่แม่บ้านสมัยใหม่เข้าถึงได้ นั่นก็คือการทำ Newmedia ในรูปแบบของ Webisode

Webisode มาจากส่วนผสมของคำสองคำนั่นก็คือ website และ episode โดยรวมจึงมีความหมายว่า เรื่องราวรูปแบบของละครซีรีย์ที่ออกฉายทาง website เหตุผลที่ทีมงานทั้งหมดเลือกใช้ช่องทางนี้ก็เนื่องมาจากว่า การสำรวจกลุ่มเป้าหมายคุณแม่ยุคใหม่ พบว่า ชื่นชอบการดู miniseries (ผู้หญิง ติดละครทุกเชื้อชาติ no wonder about it!!!) In the Motherhood miniseries ความยาว 9 ตอนจบจึงได้ถือกำเนิดขึ้น และเริ่มออกฉายตอนแรกในปี 2550 โดย MSN ผ่านทาง website www.inthemotherhood.com ซึ่งมียอดผู้เข้าชมกว่า 5 ล้านคน ในซีซั่นแรก ทำให้ในสัปดาห์แรกของการแพร่ภาพซีซั่นที่สองมียอดผู้เข้าชมเพิ่มขึ้นถึงกว่า 10 ล้านคน!!!

ด้วยกระแสความนิยมที่เพิ่มมากขึ้น ทำให้ ABC สถานีโทรทัศน์ชื่อดังของอเมริกาตัดสินใจที่จะนำ series เรื่องนี้ไปออกฉายทางเครือข่าย

เหตุผลที่ทำให้ series นี้เป็นที่ชื่นชม และได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ก็เพราะว่าภายใน website มีการเปิดส่วนของ community ขึ้นอยู่หลายส่วน ทั้งส่วนของ webboard ให้กลุ่มแม่บ้านทันสมัยเข้ามาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ game และส่วนของการร่วมสนุก ในการส่งเรื่องราวของตัวเองเข้ามา ซึ่งเรื่องของผู้ชนะจากการประกวดจะได้รับไปทำเป็นบทละครของ series ชุดนี้ !!!

ซึ่งการสร้าง community แบบนี้ ทำให้แม่บ้านได้เข้ามาพูดคุยกัน และได้แบ่งปันความคิดเห็นและความรู้ต่างๆให้แก่กัน อันจะเป็นการสร้างความรู้สึกของการเป็น ส่วนหนึ่ง ให้กับแม่บ้านเหล่านี้ เพราะทุกๆครั้งที่แม่บ้านได้เข้ามาใน board ก็เหมือนกับว่าได้เข้ามาเจอเพื่อนๆ

และแน่นอนทั้ง Sprint และ SUAVE ซึ่งเป็นเจ้าของ Branded Content ก็ได้ประโยชน์จากงานนี้กันไปเต็มๆ

และกระแส Buzz ที่เกิดจากการพูดคุยปากต่อปากระหว่างแก๊งค์แม่บ้านก็ทำให้จำนวนของผู้เข้าชมเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ นี่เป็นตัวอย่างของการทำ Community ที่ดีตัวหนึง ซึ่งช่วยให้สินค้าของเราได้เข้าถึงกลุ่มลูกค้าอย่างชัดเจนมากขึ้น!

สำหรับในเมืองไทยของเราก็มีการทำ webisode กันบ้างเหมือนกัน คุณหนุ่มๆอาจจะบ่นน้อยใจกันเพราะว่าเรื่องด้านบนเป็นเรื่องของสาวๆเค้าทั้งนั้น ก่อนจากกันผมเลยขอเก็บ webisode ไทยๆ มาฝากกันก่อนจากสักอันนะครับ MAXIM webisode ครับ

ปล.ไม่สามารถนำมา embed ในนี้ได้ เดี๋ยวเสียภาพ brand ของ blog ผมหมด !!!