พฤษภาคม 2542
ผมจำได้ดีถึงช่วงเวลานั้น
มันเป็นช่วงเวลาที่ผมเรียกว่า ช่วง "ลูกผีลูกคน"
เนื่องจากว่าในช่วงเวลานั้นเป้นช่วงเวลาที่ผมกำลังใจจดใจจ่อว่าผมจะได้ไปเข้าเรียนมหาวิทยาลับรัฐที่ไหนสักแห่งหรือไม่
แล้วถ้าไม่ …ชีวิตผมจะเป็นอย่างไรต่อ
ผมเป็นพวกที่ถูกเรียกว่ารุ่นแรกของการเอ็นท์ทรานซ์ระบบใหม่ ซึ่งแน่นอน
สำหรับประเทศเรา อะไรที่ใหม่ๆ มักจะเกิดขึ้นมาจากการวางแผนที่ไม่ค่อยดี แต่ต้องรีบเข็ญมันออกมาเพื่อเอาเป็นผลงาน
พวกผม ก็เลยเป็นกลุ่มเด็ก (วัยรุ่น) ตาดำๆที่ต้องมาเผชิญกับเกมส์ขำๆที่พวกผู้ใหญ่สร้างขึ้นมา
โดยเอาอนาคตของพวกผมเป็นเดิมพัน
ในปีนั้น การเอ็นท์ทรานซ์ระบบใหม่มีความตั้งใจที่จะเอาลำดับผลการเรียนของนักเรียนแต่ละคน เทียบกับเพื่อนๆในโรงเรียนเดียวกัน ระดับชั้นเดียวกัน เพื่อเป็นเกณฑ์วัดความสามารถของเด็กคนนั้นๆ สิ่งนี้เรียกว่า Percentile และแน่นอนมันล้มไม่เป็นท่า
ทบวงมหาวิทยาลัยออกมาแจ้งถึงความขัดแย้งที่อาจจะเกิดขึ้นของการใช้ลำดับคะแนน
ให้ยกเลิกการใช้ Percentile เพราะทบวงฯไม่มั่นใจว่า… มาตรฐานของแต่ละโรงเรียน แตกต่างหรือเท่าเทียมกันหรือไม่
ที่สำคัญ การประกาศนี้ เกิดขึ้นหลังจากที่เด็กยื่นคะแนนไปแล้ว Welcome to Thailand!!!
ดังนั้นอาการ ลูกผีลูกคน จึงเกิดกันโดยทั่วหน้าต่อผสกนิกรตาดำๆอย่างพวกผม
แน่นอนว่าตอนเลือกคณะ เราคิดกันถี่ถ้วนแล้ว โดยการนำทั้งคะแนนสอบ และ Percentile มาคำนวณ
พอมีการยกเลิกซะงั้น คะแนนของแต่ละคนก็ผันผวนกันใหญ่
บางคนอยากเรียนหมอ แต่คะแนนสูงแต่อาจจะไม่ได้สูงพีค แต่พอรวม Percentile เข้าไป มันก็กล้อมแกล้ม พอจะเข็ญตัวเองฝากความหวังไปลุ้นตอนยื่นคะแนนได้
พอมายกเลิกแบบนี้ ก็กลายเป็นวาอนาคตที่มีโอกาสได้ลุ้น กลับกลายเป็นสิ้นหวังกันไป… This is Thailand!!!
อย่างไรก็ตามความตึงเครียดของเหตุการณ์นี้ก็แผ่ตัว ขยายปกคลุมไปทั่วน่านฟ้าอารมณ์ของเด็กไทยในวันนั้น
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆของผู้ใหญ่ที่จะทำให้เราสบายใจกันได้
แต่ละบ้านในวันนั้นก็บนบานสานกล่าวตามความเชื่อของครอบครัวไปกันต่างๆนาๆวิธี
เพื่อนผมคนหนึ่งถึงขั้นไปวิ่งบนพ่อขุนราม เพื่อให้ตัวเองเอ็นท์ติด
ผมยังสงสัยอยู่ตลอดมา ว่าในวันนั้นที่มันไปวิ่งนี่ มันคิดยังไงถึงไปบนพ่อขุนฯ
อย่างไรก็ตาม กระแสความมึนๆยุ่งเหยิงวุ่นวายก็คืบคลานตัวเองไปอย่างช้าๆ ช้าๆ
จนกระทั่งถึงวันที่ผลจะประกาศ
วันที่ผลจะประกาศนี่ก็เป็นวันที่เราสามารถไปส่องไฟที่เกษตรว่าเราติดแน่ๆรึเปล่า
แต่โดยส่วนมากเย็นๆของวันก่อนวันนั้น
เราจะสามารถโทรไปเช็คได้ก่อนตามบริการของหน่วยงานต่างๆที่เปิดเป็นช่องทาง
ประมาน 5 โมงได้เพื่อนผมก็โทรมาเล่าถึงความรู้สึกยินดี แบบมึนๆของมันให้ผมฟัง
เฮ้ย กูโทรได้แล้วเว้ย
เออๆๆ ผลมึงเป็นไงวะ กูตื่นเต้นฉิบ
กูเอ็นท์ติดว่ะ ได้อันดับ 4
เฮ้ย ดีใจด้วย ยินดีด้วยนะมึง
เออ กูก็ดีใจอยู่หรอก แต่อันดับ 4 ที่กูเลือกนี่ แม่งมันเป็น ม.เอกชน ว่ะ
…
ผมตื่นเต้นมากซะจนต้องขอตัววางสายจากมัน
ผมตัดสินใจโทรบ้าง
…
สายไม่ว่าง เริ่มตื่นเต้นล่ะซิ
ใจนึงก็ยากรู้ แต่ก็กลัวว่าถ้าเอ๊นท์ไม่ติด อนาคตจะเป็นอย่างไร
ลองคิดดูซิครับ ไอ้เวลาอยากรู้อะไรมากๆ แต่ไม่สามารถรู้ได้เนี่ย
…
เวลาล่วงเลยไปจนทุ่มว่าได้
ช่วงนั้นผมทั้งพยายามเปิดเน็ท โทรหาเพื่อนๆคนอื่นที่ได้รู้ผลกันแล้ว
ใจก็เต้นตึกตักๆไปตลอด 2 ชั่วโมง
ที่บ้านผมก็ตื่นเต้นพอๆกัน
ตึกตักๆ ๆๆ ๆๆ
ในที่สุดก่อนจะ 2 ทุ่มไม่นาน
ผมโทรติด
…
เสียงตามสายสั่งให้ผมก็รหัสประจำตัว
แล้วกดคำสั่งต่างๆตามขั้นตอน
ตอนนั้นสมาชิกทั้งครอบครัวของผมประกอบด้วย พ่อ และแม่ (น้องสาวไปค่ายที่ต่างจังหวัด)
ก็มานุ่งกลุ้มรุมรอฟังผลกันอย่างตื่นเต้น
ผมนั่งฟังจนเริ่มเหนื่อย
จนสายขาดไป
ที่บ้านผมก็ถามกันใหญ่ว่าผลเป็นอย่างไร
ผมก้มหน้าก้มตา แล้วก็บอกเขา
…ได้อันดับ 1 ครับ
บัญชี จุฬาฯ…
To be continue
